Lieve
ogen die dit lezen,
Mijn
lief en bijzonder kind, hoe kan het zijn, dat jij jezelf muurvast
zet? En daar bedoel Ik mee, dat je geen kant meer op kunt, omdat je
niet meer weet, wat te doen.
Jij
hebt soms nog wel eens, dat je, voor de lieve vrede, dus om weerwoord
te vermijden, iets toezegt of afzegt.
Maar
wat is er dan te vermijden aan weerwoord? Ben je bang voor het
weerwoord omdat het je in een discussie zet? Want een medereiziger
die (nog) in slaap is, vind gelijk halen heel gewoon.
Jij
hoeft dan alleen maar jou Waarheid te zeggen, waar jij staat en hoe
jij erin staat en als het antwoord een aanval is, dan mag je weten,
dat het bij de medereiziger zit en niet bij jou. Jij bent duidelijk
geweest en geeft dan ook duidelijk aan waar jouw grens is. Meer niet.
Gaat
het om een discussie, dan geef je duidelijk aan dat een discussie
iets is, waar jij niet voor kiest.
Ik
denk lief kind, dat jij je het onnodig ongemakkelijk maakt. Dat er
schuldgevoel om de deur komt kijken en een soort verplichtingsgevoel.
Als
je dat herkent, verdwijn dan zo snel mogelijk van het toneel, zoek de
stilte op en vraag je af, waar deze gevoelens wegkomen.
Je
hebt namelijk een cadeautje gekregen, iets om op te ruimen, dat je in
de voorgehouden spiegel hebt mogen zien.
Het
begint en het eindigt met jou lief kind en dat is de Waarheid en
niets anders.
Je
bent niet op Aarde om het je medereizigers naar de zin te maken, maar
om terug te keren naar de Liefde die jij bent.
De
Schepper van Al Wat Is
Geen opmerkingen:
Een reactie posten